Zoals zovelen onder ons, kan ik niet meteen drie Poolse rockbands noemen. De folk, ja, dat lukt nog wel, maar rock uit die regio is voor mij één groot zwart gat. Laat het nu net uit Gdansk zijn, dat deze vier heren afkomstig zijn. Ze timmeren sinds een jaar of zes aan de weg en zijn met deze “Of The Sun” aan hun vijfde plaat toe. Ik hoorde geen van de eerder uitgekomen platen en kan dus moeilijk vergelijken, maar het feit dat het onvolprezen Glitterbeat deze CD uitbrengt, wijst er alleszins op dat Chris Eckman en de zijnen potentieel zien in het viertal en zoals al enige tijd geweten is: bij Glitterbeat hebben ze niet de gewoonte zich met rommel in te laten. Aan het luisteren, dus en dat lukt alvast erg makkelijk met opener “Dream About”, een hele lange, bezwerende bas riff, aangevuld met, laag na laag, drums, orgeltje en dan: stemmen, die een soort bezweringsformule lijken te debiteren, waaraan telkens één woordje toegevoegd wordt. Knappe binnenkomer, voorwaar: duidelijk in de indie rock-sfeer en perfect op maat van de donkere, druilerige dagen, waar we ons tegenwoordig doorheen slepen.

Met “Mangle” worden het ritme én de intensiteit de hoogte ingejaagd en lijkt het wel alsof de band boos is. Dat zou natuurlijk kunnen: Polen is tegenwoordig niet meteen een paradijs van vrolijkheid, de fascistoïde groepen tieren er als paddenstoelen en die kerels zijn in Gdansk zelfs niet te beroerd om een progressieve burgemeester te vermoorden. Neem daarbij de ontwrichtende tijden waarin we leven, waarin de klimaatdreiging alleen nog door echte negationisten als “hysterisch geschreeuw” wordt afgedaan en je begrijp waarom het voor jonge mensen vandaag niet meteen een plezier is om elke dag wakker te worden en te moeten omgaan met onbegrip, werkeloosheid en gebrek aan daadkracht van de politici. Dat is de sfeer waarin deze hele plaat baadt: ze doet me heel erg denken aan de vroege jaren ’80, waarin het ook allemaal donker en dreigend klonk. Trupa Trupa probeert af en toe een straaltje hoop te laten doorpriemen, zoals in “Another Day”, maar zelfs daar klinken bas en drums uitermate dreigend.

“Angle” lijkt dan een wat melige poging om de andere richting uit te gaan en “Longing” brengt daar min of meer de bevestiging van. Dat is, zodra je halverwege de plaat bent, zo’n beetje de voorlopige conclusie: hier is een band aan het werk, die over zichzelf zing en de wereld vanuit zijn standpunt bekijkt. Ergens las ik een verwijzing naar wijlen Syd Barrett en die klopt helemaal: ook hij had het moeilijk een plaats te vinden in deze wereld en zijn machteloosheid dreef hem uiteindelijk tot extreem suïcidaal gedrag. Tegelijk denk ik, nadat ik de plaat een keer of zeven gehoord heb, dat Trupa Trupa ook “speelt” met dat imago en dat ze het eigenlijk best naar hun zin hebben in dit leven. Alleen zullen ze de laatsten zijn om dat ooit toe te geven en ook dat is niet echt nieuw: je kunt namelijk je eigen ellende omarmen en er energie uit putten om door te gaan en er toch nog wat van te maken, zoals ik meen te kunnen opmaken uit “Remainder”, al is de titelsong er dan weer eentje die me aan het twijfelen brengt. Die heeft namelijk heel weinig met een echte song te maken en lijkt meer op een spielerei waarin experimenten aan elkaar geplakt worden.

Gelukkig is er “Glory” om voor wat licht in de duisternis te zorgen: dit is new wave van vandaag, met de obligate lange intro en een heel aanstekelijk vervolg dat nog een versnelling hoge schakelt met “Turn”, dat regelrecht naar de kwaadheid van de punk neigt en naar mijn gevoel symbool staat voor de machteloze woede die veel jonge mensen vandaag voelen. De lange afsluiter “Satellite” past daarom niet helemaal in de rest van het plaatje: die is traag, ingehouden en redelijk melodieus, wat min of meer haaks staat op de rest van de plaat, die gebouwd is op allerlei onconventionele pijlers: rare ritmes, akkoordenreeksen die alles behalve doordeweeks zijn, zang die niet meteen melodieus wil zijn…. Dit is al met al een heel disruptieve plaat, die nochtans geen moment verveelt of zelfs onberoerd laat. Deze kruipt onder je huid en dat is misschien niet echt een fijn gevoel, maar je kunt er niet omheen dat Trupa Trupa je rààkt en dat is tenslotte waar het om draait. Van mijn kant dus een duidelijke, maar voorzichtige “ja” voor deze Polen.

(Dani Heyvaert)